උන්ට උනවත
නැතුව බැරිනම්..
උන්ට උන්වම නැතුවයානම්..
ඒකෙක් නැති තැන
අනෙකා මියෙනා
තරම් ප්‍රේමය විසල්වේ නම්..

කියන් නුබමට
කෙසේ වේවිද
එහෙම් ප්‍රේමය අසම්මතලෙස

අතිශය ශීත රාත්‍රින් පහන් කීරීම සැම විටම අපහසු කාරියකි. කාලය ගමන් කිරීම ශුන්‍යදැයි සිතෙන තරමටම එය වේදනාකාරී හැගීමකි.. මේ ජිවිතයද දැන් දැන් එවැනි ශීත රාත්‍රියක හැගීම ගෙන දෙයි..

ලයේ ලේගුලි හිරව තිබියන්..
නුවන් කදුලින් පෙගී තිබියන්..
සියලු සන්වේදනා නැතී වී... 
අලුත් හෙටකට.. පාව පලයන්...
අපට අප හිමි නොමැති ලෝකෙක
යලිත් කිසිදා.. නූපදීයන්..

ඔබ කෙරේ.. ආලයෙන්..
ඔබ නමට කවි ලියූ...
කවියා මම වෙමි...
පෙර දිනක සෑදෑවේ...
පන්හිඳත් අහිමිවුන...

මට නැතිවිය

ඇය නොදැකපු..
ඇය නොකියූ..
මමම ලියපු...
මමම බලපු..
මගෙ කවිපොත..

සියලු දේ අත හැරී යනකොට
කවිය උබ ඇයි මගේ තනියට....?

නාඩහිටපන්... නාඩහිටපන්...
උඹට වාගෙම මටත් පාලුයි...
උඹට වාගෙම මටත් රිදෙනවා..
ඇයගේ සෙනහස මාත් හොයනවා...
ඒත් ඇය දැන් දුරයි හොඳටම..
නාඩහිටපන්...
මගේ හදවත...